Strona:PL H Mann Błękitny anioł.djvu/158

 Unrat parsknął pierw kilka razy. Potem wiedział już.
 — Więc siedzisz tu i palisz, — powtórzył. — Czy to przystoi uczniowi w obecności nauczyciela?
 A że Lohmann przypatrywał mu się tylko ze znużonem zaciekawieniem z pod wpółprzymkniętych powiek, Unrat wybuchnął.
 — Rzuć papierosa! — krzyknął głucho.
 Lohmann przeczekał chwilę. Tymczasem Kiepert i Erztum zatoczyli się na stół; Unrat musiał zabezpieczyć siebie, artystkę Fröhlich, kieliszki i butelki. Gdy się to stało:
 — Więc co! Naprzód więc tedy!
 — Papieros, — odparł Lohmann, — należy do sytuacji. Sytuacja jest niezwykła — dla nas obu, panie profesorze.
 Unrat przerażony oporem, z podziemnem drżeniem:
 — Rzucić papierosa, powiadam!
 — Ubolewam, — rzekł Lohmann.
 — Odważ mi się tylko...! Smarkaczu!...
 Lohmann wykonał jeszcze tylko wytwornie odpychający ruch wąską dłonią.
 Wówczas Unrat, ogarnięty zawrotem głowy zagrożonego tyrana, porwał się z krzesła.
 — Rzucisz papierosa, albo powstrzymam cię w twojej karjerze! Zmiażdżę cię! Nie jestem skłonny —!
 Lohmann wzruszył ramionami.
 — Jakie to przykre, panie profesorze. To wszystko przecież minęło. Że też może pan do tego stopnia nie rozumieć okoliczności.
 Unrat parskał. Miał oczy wściekłego kota. Szyja jego z chropowatemi żyłami wysunięta była naprzód;