Strona:PL H Mann Błękitny anioł.djvu/167

ROZDZIAŁ JEDENASTY

 Kieselack kłamał. Unrat daleki był od proponowania artystce Fröhlich pieniędzy: nie z delikatności; także nie ze skąpstwa; ale — przejrzała to — ponieważ nie wpadł na tę myśl. Kosztowało ją wiele napomknień, aż przypomniała mu znowu o mieszkaniu, które jej chciał wynająć. Gdy począł potem mówić o ulokowaniu jej w umeblowanym pokoju, straciła cierpliwość i krótko zażądała własnego urządzenia. Unrat był niezmiernie zdumiony.
 — Ponieważ jednak zwykłaś mieszkać razem z małżonkami Kiepert...
 Duch jego był usposobienia konserwatywnego; z tak radykalną zmianą musiał się dopiero oswoić. Pracował z wysiłkiem.
 — A gdyby — baczność więc tedy! — małżeństwo Kiepert opuściło miasto?
 — I gdybym ja nie chciała zabrać się z nimi? — uzupełniła Róża. — Co zrobię wtedy?
 Był bezradny.
 — No? Unratku? No?
 Skakała dokoła niego; i triumfalnie:
 — Wtedy zostanę tutaj!
 Blask wykwitnął na jego twarzy. Takie rozwiązanie nigdyby mu nie przyszło na myśl.
 — Wtedy zostaniesz — tutaj, — powtarzał wielokrotnie, aby się do tego przyzwyczaić.