Strona:PL H Mann Błękitny anioł.djvu/200

dlatego, abym im przypisywał wartość lub czuł się z niemi związany, ale że — naprzód więc raz poraz! — nie napotkałem okazji do rozejścia się z niemi.
 Musiał się sam zagrzewać przy mówieniu, z takiem jąkaniem, tak ogarnięty czerwienią i bezsilnością najgwałtowniejszego uczucia wstydu wygłaszał ten śmiały pogląd na życie.
 Podziwiała jego mowę i schlebiało jej, że wygłaszał ją dla niej, tylko dla niej. Gdy dodał jeszcze:
 — Natomiast po tobie — nie mogę nie stwierdzić tego — nigdy nie spodziewałem się trybu życia, pokrewnego mojemu —
 Wówczas ze zdumienia i wzruszenia skrzywiła się przed nim i ucałowała go. Zaledwie puściła jego usta, wyjaśniał już:
 — Co jednak nie przeszkodziło...
 — No, co znowu? Czemu to nie przeszkodziło, Unratku?
 — ...że skłonność, jaką dla ciebie powziąłem, niezmiernie utrudniła mi zniesienie w tym konkretnym wypadku rzeczy, które w myśl zasady należałoby pochwalać, ba, że te rzeczy sprawiły mi ból.
 Odgadła w przybliżeniu i przebiegle skrzywiła główkę.
 — Gdyż uważam cię za kobietę, na posiadanie której nie tak łatwo człowiek może zasłużyć.
 Stała się poważna i zadumana.
 Unrat zdecydował się:
 — Więc niechaj tak będzie.
 Ale potem, wybuchając, pod naporem straszliwego wspomnienia:
 — Jeden jest tylko, któregobym ci nie przebaczył nigdy, od którego musisz się — istotnie zaprawdę —