Strona:PL H Mann Błękitny anioł.djvu/260

mniej nie można się było ograniczyć do pięćdziesięciu marek, przeciwko temu opierała się próżność Lohmanna.
 — Ponieważ już zacząłem być zuchwałym — szanowna pani, opowiadano mi, nie wiem, czy słusznie, że jest pani uwikłana w przykre kłopoty pieniężne.
 Artystka Fröhlich zacisnęła kurczowo palce i rozplotła je znowu. Bezradnie obracała głowę na wszystkie strony na sztywnym kołnierzu swego teagown. Tysiączne udręki jej dni, smaganych przez dostawców, kochanków i lichwiarzy, przemknęły jej wszystkie naraz przez myśl; — a tam, w podawanym jej portfelu, była gruba paczka bronzowych banknotów.
 — Ile? — zapytał Lohmann spokojnie; i w każdym razie ostrożnie: — Posunę się jak tylko daleko będę mógł.
 Przezwyciężyła się. Nie chciała być kupiona, właśnie przez Lohmanna nie.
 — Nie, to wogóle nieprawda, — rzekła. — Nie potrzeba mi nic.
 — Tem lepiej. W przeciwnym razie uważałbym sobie za zaszczyt, szanowna pani —
 Pomyślał przelotnie o Dorze Breetpoot, i że i ona jest teraz w potrzebie, kto wie, może nawet byłaby do zdobycia za pieniądze?... Aby artystce Fröhlich pozostawić ciągle jeszcze możność wyboru, położył otwarty portfel na stole.
 — Usiądźmy nareszcie, — rzekła pani domu, i wesoło zmieniając temat:
 — Ale pan ma grubo wypchany portfelik!
 Ponieważ trwał w chłodnem milczeniu:
 — Ciekawam tylko, jak się pan tej całej forsy