Strona:PL H Mann Błękitny anioł.djvu/35

szy sukces u naszego dyrektora, nie wątpię ani na chwilę.
 — Ale, — i Unrat podniósł palec, — musiałby to być — zaprawdę atoli — ów z dramatów naszego Schillera, który czytamy w klasie, mianowicie — ciągle znowu raz poraz — Dziewica Orleańska.
 Aktor spuścił wargi, pochylił głowę i oddołu, z żalem i wyrzutem, spoglądał na Unrata.
 — Niezmiernie mi przykro. Gdyż musielibyśmy ją dopiero przygotować, wie pan. Czy rzeczywiście nie zadowolniłby się pan Tellem? To przecież także bardzo ładne dla młodzieży.
 — Nie, — zadecydował Unrat, — to się w żaden sposób nie da zrobić. Potrzeba nam dziewicy. I szczególnie — baczność więc tedy! —...
 Unrat zaczerpnął oddechu, serce mu biło.
 — ...szczególnie zależałoby na odtwórczyni roli Joanny, Gdyż musi to być wzniosła artystka, która ukaże uczniom — ciągle raz poraz — dostojną postać dziewicy.
 — Oczywiście, oczywiście, — rzekł aktor ze zgodą bez zastrzeżeń.
 — Pomyślałem więc tedy o jednej z waszych dam, o której słyszałem, spodziewam się nie bez słuszności, największe pochwały.
 — No, no! — Mianowicie o pannie Róży Frohlich.
 — Jak, proszę?
 — Róży Fröhlich, — i Unrat wstrzymał oddech.
 — Fröhlich? Nie mamy takiej wcale.
 — Czy pan to wie napewno? — zapytał Unrat, tracąc głowę.
 — Za pozwoleniem, nie zwarjowałem przecież jeszcze.