Strona:PL H Mann Błękitny anioł.djvu/44

słowa, aby go dotknąć, ale gwoli wspomnień młodości, które teraz wydawały się im niewinnie wesołe; i że był on w mieście figurą, która dla każdego miała w sobie jakiś komizm, ale dla niektórych komizm czuły. Nie słyszał wymiany zdań między dwoma uczniami z najstarszej generacji, którzy zatrzymali się na rogu i spoglądali za nim, jak sądził, z szyderstwem:
 — Co się stało z tym Unratem? Starzeje się.
 — I coraz jest brudniejszy.
 — Nigdy nie znałem go innym.
 — O, nie pamięta pan już chyba. Jako pomocnik nauczyciela był on jeszcze zupełnie schludnym człowiekiem.
 — Tak? Czego to nie robi przezwisko. Nie potrafię go sobie wcale wyobrazić czystym.
 — Wie pan, co myślę? Że on się sobie sam także takim nie potrafi wyobrazić. Przeciw takiemu przezwisku nikt nie zdoła przez dłuższy czas walczyć.