Strona:PL H Mann Błękitny anioł.djvu/66

w tych drzwiach. Ujrzał czerwoną firankę, a za nią sterczące ramię. Chciał się rzucić na nie; w tej chwili wykonano skok. Jak Unrat wyśledził, Kieselack pobiegł szybkim kłusem ku sieni. Na przodzie bramy ujrzał Unrat zupełnie wyraźnie znikającego drugiego; zdążył go jeszcze poznać: hrabia Erztum. Unrat odbił się palcami od ziemi; ale okno było za wysokie. Spróbował wdrapać się na nie. Wisząc w powietrzu na łokciach, usłyszał za sobą wysoki głos:
 — Tylko odwagi, silny z pana przecież chłopak!
 Zeskoczył na ziemię, odwrócił się: przed nim stała owa pstra osoba.
 Unrat obserwował ją przez chwilę; szczęki jego poruszały się bezgłośnie. Wreszcie wyrzucił z siebie:
 — Pani jest — więc tedy owszem — artystka Fröhlich?
 — No tak, — rzekła osoba.
 Unrat wiedział o tem.
 — I produkuje pani swoje sztuki w tej gospodzie?
 I na to chciał jeszcze usłyszeć od niej samej potwierdzenie.
 — Oryginalne pytanie, — rzekła artystka.
 — Więc tedy — Unrat zaczerpnął powietrza; wskazał za siebie, na okno, przez które uciekli Kieselack i von Erztum.
 — Niech mi pani powie — wszelako teraz również: czy pani to wolno?
 — Co? — zapytała artystka zdumiona.
 — To są uczniowie, — rzekł Unrat; i jeszcze raz, z drżeniem, z głębi piersi:
 — To są uczniowie.