Strona:PL H Mann Błękitny anioł.djvu/69

 Fortepian grał już znowu. Drzwi otworzyły się, wpuciły do pokoju tęgą kobietę, z którą Unrat zetknął się pierw, oraz jej męża i szybko zamknęły się znowu. Wieczorny płaszcz kobiet powiewał gniewnemi fałdami; postawiła talerz na stole.
 — Nawet czterech marek niema, — rzekł mężczyzna. — Nikczemne łajdaki.
 Artystka Fröhlich powiedziała zimno i zgryźliwie:
 — Przypatrzcie się temu panu, który chce nas oskarżyć przed policją.
 Unrat jąkał się, przerażony przemocą. Kobieta odwróciła się jednym ruchem i zmierzyła go okiem. Unrat uznał wyraz jej twarzy za nieznośnie rozwiązły, zaczerwienił się, spuścił wzrok, natrafił nim na cielisto odziane łydki kobiety i wzdrygnąwszy się, odwrócił go znowu. Tymczasem mężczyzna rzekł, z widocznym wysiłkiem, zniżając głos do połowy natężenia:
 — Ktoś tu pewnie narobił hecy, co? No, a ja już dawno przepowiadałem Róży, że kto chce być zazdrosny i innym niczego nie użycza, ten musi wylecieć ze świątyni. A to pan — o tych młodzieńców! Prawdopodobnie jest pan notowany w policji jako lubieżny starzec.
 Ale żona jego trąciła go; wyrobiła ona sobie zupełnie odmienny sąd o Unracie.
 — Cicho bądź, ten przecież nikomu nic nie zrobi.
 A do Unrata:
 — Trochę pana pewnie poderwało? Boże mój, czasem człowiek dostanie bzika, to się zdarza. Kiepert niech lepiej nic nie gada, zawsze mi piekło robi,