Strona:PL H Mann Błękitny anioł.djvu/75

 Pomocnie, tonem upomnienia:
 — Przeważnie noszą czapki.
 — Kiedy noszą czapki, poznaję ich. Wogóle nie jest się przecież bez doświadczenia.
 Podchwycił:
 — Nie, bez doświadczenia nie jest pani chyba z pewnością.
 Artystka natychmiast przyjęła postawę obronną.
 — Jak pan to rozumie, proszę?
 — Mam na myśli znajomość ludzi...
 Zwrócił do niej płaszczyznę podniesionej dłoni, przerażony i prosząc o pokój.
 — Znajomość ludzi mam na myśli. Nie każdy ją posiada; jest ona trudna — i gorzka.
 Aby nie stracić jej przychylności, aby się zbliżyć do niej, gdyż potrzebował jej, gdyż napawała go lękiem, wyznawał coś ze swoich myśli, więcej niżeli zazwyczaj ukazywał ludowi.
 — I gorzka. Ale poznać ich trzeba zaiste, aby ich uczynić sobie podwładnymi, aby gardząc panować nad nimi.
 Zrozumiała.
 — Prawda? To sztuka z tej hołoty coś wydobyć!
 Przysunęła sobie krzesło.
 — Czy pan ma pojęcie o tem życiu. Każdy, kto tu wchodzi, myśli, że się na niego tylko czekało. Wszyscy czegoś chcą, a potem trudno w to uwierzyć, grozi ktoś policją! Pan...
 I dotknęła koniuszkiem palca jego kolana.
 — ...odrazu z tem wyjeżdża. To coś znaczy.
 — Nie chciałem przez to bynajmniej zakwestionować należnego damie szacunku, — wyjaśnił Unrat.
 Czuł się nieswojo. Ta pstra osoba mówiła o sprawach, w które nie wnikał ze zwykłą u siebie jasno-