Strona:PL H Mann Błękitny anioł.djvu/80

jakoby istniała ona sama przez się, a nie była raczej córą jego zasługującej na pogardę mędrca próżności.
 Artystka Fröhlich oświadczyła:
 — Wystarczy. Tem nie mogę służyć, żałuję bardzo.
 — Przypomnieć sobie! Naprzód!
 — Szkoda. Z tem się nic nie zrobi; — i pokazała błazeńską minę.
 — Wiem, że był tutaj; mam dowody!
 — To może mu pan sam zaciągnąć stryczek i mnie pan do tego nie potrzebuje.
 — Mam w kieszeni zeszyt do ćwiczeń tego Lohmanna; gdybym pani takowy okazał, nie wątpię, iż przyznałaby pani natychmiast, że go pani zna... Więc tedy, czy mam go okazać, artystko Fröhlich?
 — Djablo jestem ciekawa.
 Unrat sięgnął do kieszeni, zaczerwienił się, wyciągnął pustą rękę, zdecydował się jeszcze raz... Przeczytała wiersz Lohmanna, z wysiłkiem, jak dziecko czyta elementarz. Potem zawołała z wybuchem:
 — Ale to rzeczywiście nikczemność. „Jeśli cię chwycą kiedy ciąży mdłości”. Ciekawe, kto też pierw zajdzie w ciążę.
 I z zadumą:
 — Ale taki głupi, jak myślałam, to on nie jest.
 — Widzi pani, więc go pani zna!
 Ona, szybko bardzo:
 — Kto to mówi? Nie, człeczyno, łapania niema.
 Unrat spojrzał na nią jadowicie. Nagle tupnął nogą; tyle zatwardziałej kłamliwości wytrąciło go z równowagi. Bez zastanowienia skłamał sam.
 — Wiem o tem, widziałem go przecież!