Strona:PL H Mann Błękitny anioł.djvu/85

 Lohmann odezwał się ztyłu, od stolika toaletowego, przy którym leżał na krześle z rękoma w kieszeniach:
 — Kieselack, mopsie ordynarny, stanowczo za daleko zaszedłeś z Unratem. Poco go jeszcze drażniłeś, kiedy wychodził stąd. On przecież jest także tylko człowiekiem, nie trzeba go zmuszać do brutalności ponad jego siły. Teraz może nam narobić harmidru.
 — Ja mu dam! — przechwalał się Kieselack.
 Erztum siedział po środku, z łokciami na stole; mruczał tylko, a jego blond twarz pod kopułą różowej szczeciny, którą oświetlała wisząca lampa, skierowana była nieustannie ku drzwiom. Nagle uderzył w stół.
 — Jeżeli to bydlę pokaże się tu jeszcze raz, pogruchoczę mu wszystkie kości!
 — Doskonale! — rzekł Kieselack. — Nie będzie nam mógł wtedy oddać ćwiczeń klasowych. Moje jest przecież do niczego.
 Lohmann przyglądał się z uśmiechem
 — Zdaje się, że ta mała rzeczywiście cię bierze, Erztum. Na taki ton zdobywa się tylko prawdziwa miłość.
 A że oklaski przebrzmiały właśnie na sali i drzwi otworzyły się:
 — Łaskawa pani, ktoś gotów jest zostać dla pani mordercą.
 — Może pan sobie schować swoje głupie słowa, — odpowiedziała Róża niełaskawie. — Mówiłam o panu z pańskim nauczycielem, i on również nie jest panem zupełnie zachwycony.
 — Czego ten stary osioł chce?