Strona:PL H Mann Diana.djvu/112

ale zamilkł, kiwając głową. Jeżeli czuła trwogę, poco ją jej pozbawiać? Z trwogi innego człowieka zawsze można wyciągnąć jakąś korzyść. Rzeki z przekonaniem:
 — Rozumiem to, wasza wysokości.
 Zastanowił się i mówił z ożywieniem.
 — Dzisiejszy zbójecki rząd włoski gotów jest każdej chwili do wszelkiego haniebnego czynu. Tyranom w pani ojczyźnie wystarczy tylko wypowiedzieć w Rzymie życzenie, a będzie pani, księżno, bezlitośnie wydana.
 — Sądzi pan?
 — Niema wątpliwości. Póki pani jest sama i bezbronna, tak jest.
 — Któżby mię miał bronić?
 — To może tylko...
 — Kto?
 — Kościół!
 — Kościół?
 Pozwolił się jej zastanowić.
 — Dlaczego nie, — rzekła wreszcie.
 — Niech pani zaufa kościołowi, księżno! Kościół może więcej, niż pani przypuszcza. Co się bez niego nie udało, może — może udałoby się z jego pomocą!
 Udała, że nie słyszy jego stłumionej aluzji. ’
 — Mogłabym wówczas chodzić po Rzymie wolna? — zapytała.
 — Wolna i bezpieczna, ręczę za to.
 — No, w takim razie — niech będzie. Ale szybko, monsignore, szybko! Widzi pan, że się nudzę.
 — Natychmiast, księżno. Dzisiaj wieczorem, po zakończeniu tutejszej uroczystości. Zabiorę waszą wysokość swoim powozem.
 Pożegnał ją z duchowną powagą. Za ogrodem czekała na niego orkiestra. Pod dźwięki marsza przybył do katedry