Strona:PL H Mann Diana.djvu/116

 — Udaje pani płochą, księżno! Pośród lekkomyślnych uroczystości w Żarze miała pani wielkość historyczną... tak, wielkość historyczną! A teraz, pod brzemieniem patetycznego przeznaczenia kokietuje pani powierzchownością. Lubi pani dziwaczność, księżno — i jest pani z tem do twarzy.
 — Ale panu zupełnie nie jest do twarzy z uduchowieniem. Niech pan będzie dobry!
 Podała mu rękę.
 — Muszę porobić moc zakupów. Widzi pan, jak tu jest
 goło. Proszę, niech mi pan towarzyszy. Prawda, poświęci mi pan kilka godzin?.
 Markiz mruknął:
 — Kilka godzin? Należę przecież do pani zupełnie.
 Pochylił się nad jej palcami. Czerwona bródka jego drżała.
 Za nimi stał Pavic, zakłopotany i z gorzkim posmakiem na języku. Księżna odwróciła się.
 — A pan, doktorze, czy się już przejednał?
 Pavic wyjąkał:
 — Czyż nie jestem pani sługą? Księżno, sługą pani, cokolwiekby się stało. Wyobrażałem to sobie inaczej. Pani jest w niebezpieczeństwie, pani się lękała, chciałem panią osłonić własną piersią...
 Ponieważ wydęła usta, zmieszał się zupełnie.
 — I ja sam się lękałem, to prawda... Dość, że teraz bronią pani silniejsze ręce. Ja, jako proste serce słowiańskie byłem zawsze wierzącym synem kościoła...
 — Więc wszystko jest w porządku. Słyszę powóz kardynała. Chodźmy.
 Włożyła kapelusz.
 — Pokojówka, którą mi przysłano, niewiele umie. To pokojówka wygnania.