Strona:PL H Mann Diana.djvu/127

 — Ma pani rację, nie pomyślałam o tem.
 Musiała się zastanowić.
 — No, biskup przyśle mi te monety przez uprzejmość, — rzekła z uśmiechem.
 — Nie, nie, niech pani lepiej da pokój!
 Staruszka była niezadowolona. Wsadziła znowu szczękę do ust i mówiła teraz bez seplenienia.
 — Przyjaciel Antoni zbytnio się zajmuje takiemi rzeczami, niech go pani w tem nie umacnia! Myśli tylko o tem, żeby wyrzucać pieniądze, a nic nie ma na zbyciu dla energicznych przedsięwzięć, przy których się rodziny bogacą. Jeśli mamy pieniądze, mamy obowiązki!
 Kardynał zaoponował cicho:
 — Wszystko we właściwym czasie, droga przyjaciółko.
 Nie zważał dłużej na starą panią, która zażądała od monsignore Tamburiniego potwierdzenia swego poglądu, chuchnął na rznięty kamień i pogładził go czułemi palcami. Cucuru zawołała szyderczo:
 — Jak on go czyści! Jaki on jest zakochany w tych głupstewkach! Przyjacielu Antoni, byliście zawsze tylko kobietką!
 Tamburini zajął się znowu Liljaną Cucuru:
 — Niechże pani coś zaśpiewa, — rzekł, a pod słodkawym mułem, w który spowijał swoje żądanie, brzmiało coś ordynarnego, jak groźba władcy i pana. Liljana odwróciła się, nie patrząc na niego. Matka jej zawołała ostro:
 — Słyszysz przecież, Liljano, monsignore prosi cię, abyś zaśpiewała. Pocóż bierzesz te drogie lekcje?
 Dziewczyna spojrzała bezradnie na księżnę Assy, która zapytała:
 — Czy chce mi pani zrobić przyjemność, księżniczko Liljano?