Strona:PL H Mann Diana.djvu/165

 Odchodząc uścisnęła księżna dłoń Pisellego, w nagrodę, że stał tak ładnie i ozdabiał jej pole widzenia. Uczuła ochotę wsadzenia mu do ust czegoś słodkiego.
 Piselli przeciągnął się i zawołał:
 — Co za szczęście! Jesteśmy sami!
 Objął contessę Blà i w zatopieniu teatralnego szczęścia podszedł z nią do szeroko i błękitnie ziejącego okna.
 Spojrzała błagalnie na jego ściągnięte brwi.
 — Pochylasz głowę tak miłośnie, a jednak wygląda ona dziko.
 Przeraźliwie nagle wybuchnął jego zły humor.
 — Djabli niech porwą tę kobietę!
 — Ależ Orfeo!
 — Co za pycha! — zazgrzytał, wyrzucając ramiona w powietrze.
 — Co za pycha! Ale będzie ukarana! Niech tylko zaczeka, taka pycha będzie ukarana!
 — O Boże! Co ona ci zrobiła?
 — Mnie? Nic. I cóż mi miała zrobić? Czyż chcę od niej czegoś? Jak na tyle pychy nie jest wogóle dość piękna!
 — Ależ... Ona jest przecież tak piękna! Tak cudownie piękna!
 — Ach, co tam, znam setki piękniejszych... ciebie naprzykład, — dodał pobłażliwie.
 — A po pierwsze jest zimna, ohydnie zimna. To już uniemożliwia wszelką piękność. Wymagam czegoś zupełnie innego. Ale to zupełnie innego. Prawdziwa kobieta.... Otóż to!
 Uspokoił się.
 — Ona nie jest prawdziwą kobietą!
 — Orfeo, ona jest moją przyjaciółką.
 — To wszystko jedno. Niechętnie z nią obcuję. Taka kobieta... wogóle, kto jest inny, niż reszta ludzi, przynosi