Strona:PL H Mann Diana.djvu/184

niemożliwą, jestem jeszcze w dobrym humorze i śmieję się. Za pięćdziesiątym razem, plączę. Chcę się rzucić do Tybru — ze wstrętu. A za setnym razem robię, czego żądasz — ze wstrętu. Vinou chichotała przed siebie. Nagle podniosła wzrok, brwi jej, ciemniejsze niż włosy, graniczyły z sobą. Uważnie i przekornie obserwowała siostrę. Powiedziała:
 — Tak, Liljano, ty jesteś taka.
 Poczem zasiadła znowu do swojej pisaniny.

 Contessa Blà chętnie marzyłaby wraz ze swą przyjaciółką; ale kochanek absorbował każdą jej chwilę. Przeważnie był w złym humorze.
 — Przegrywam, przegrywam, przegrywam. Nie zawsze tak będzie.
 — A dlaczego teraz tak jest, mój Orfeo?
 — Ktoś mi przynosi nieszczęście.
 — Jakże ona to może, ta biedna księżna! Gdy tylko ją widzisz, łapiesz swoje breloki rogowe i wyciągasz przeciwko niej dwa palce. Więc coż ci ona może zrobić?
 — Nic. To wcale nie ona, to inna.
 — Więc kto, proszę cię.
 — Ty sama. Gdyż kochasz mię za bardzo, to przynosi nieszczęście.
 — O nieba!
 Była stropiona tak dalece, że utraciła mowę. Więc jej miłość kosztowała go tyle ofiar! A przynajmniej on tak sądził.
 „Jak głęboko jestem jego dłużniczką!“
 Wyzbyła się swoich skromnych klejnotów. Gdy pewna stanowczo oczekiwana wpłata nie wpłynęła, doznała chwili słabości i protestu przeciwko całej swojej udręce. Piselli wziął sumę, której potrzebował, z kasy księżnej.