Strona:PL H Mann Diana.djvu/218

 — Nie potraktowałam go źle. Zawarłam z nim umowę. Ma pisać dla mnie, aż osiągnie skutek. Potem zostanę jego kochanką.
 — Zostaniesz...
 Blà przystanęła, powstrzymując oddech.
 — Zostaniesz jego kochanką. Rzeczywiście zrobiłabyś to?
 — Naturalnie. Gdy tylko przyniesie mi to szczęście.
 — Oddałabyś się mężczyźnie, od którego czegoś wymagasz, miłości swojej użyłabyś jako zapłaty?
 — Dlaczego nie?
 — Jeśli z namiętności, powiadam z namiętności dla jakiejś sprawy albo dla... mężczyzny, popełniamy rzeczy, które mieszczuch potępia, — nie uważasz tego za złe?
 — Znam tylko złe uczucia. Czyny zależą od naszych celów. Zdaje mi się, że one nie wchodzą w rachubę.
 — Jaka ty jesteś piękna! — zawołała Blà z wybuchem radości. Rzuciła się na pierś przyjaciółki.
 — Jakże ci jestem wdzięczna!
 — Wdzięczna? Za co? Ależ, Biec, ty plączesz przecież.
 Księżna uniosła zwilżoną łzami twarz przyjaciółki ze swego ramienia.
 — Widzisz, nie miałam już odwagi pokazać ci się, — szepnęła Bla.
 — Przez swego Orfeo? Mogłaś przypuszczać, że ci go biorę za złe?
 — Nie, prawda? Nie bierzesz mi za złe ani jego, ani czegokolwiek innego, nawet gdybyś wiedziała wszystko. Dlaczego nie mamy się poprostu kochać wzajem, ty i ja, żyć niewinnie i robić wszystko, czego nasz los chce. Jak bardzo tęsknię za nieświadomą duszą! Poco tyle sumienia! Co się dzieje obok i poza naszą miłością, czyż musimy o tem wiedzieć? O Violanto, teraz nie potrzebuję się więcej dręczyć!