Strona:PL H Mann Diana.djvu/238

 — A pani przy swojej nie?
 — Żaden mężczyzna nie czyni mnie nieszczęśliwą. Chcę być szczęśliwa.
 — Ale jest pani chora, księżno, z namiętności!
 — I ja kocham. Kocham te piękne twory tam.
 — Więcej nic...
 Księżna patrzała w nią nieruchomo, długo i z przerażeniem.
 — Twory Propercji, — rzekła.
 Propercja spojrzała w ziemię.
 — Ma pani rację. Upadłam już tak dalece, że mówię: więcej nic, gdy mi się wymienia sztukę.
 Wstała i mruknęła:
 — Widzi pani, że muszę się skupić.
 I schroniła się do głębokiej niszy okiennej. Księżna odwróciła się; znowu ogarnęła ją owa głęboka pogarda, jak dla krewnej, która skalała honor rodziny. Do galerji wdarł się złotoczerwony pył zachodu słońca. Posągi kąpały się w nim, młode, bezwstydne, niewrażliwe i na wieki niezwyciężone. Z drugiej strony, w cieniu, kuliło się wielkie, silne ciało; noc spowijała je szaro w swoje nietoperzowe skrzydła. Nagle w mrocznej sali rozległ się dźwięk, niesamowity dźwięk głębi: łkanie jakiejś piersi.
 „A jednak tej właśnie łkającej“, myślała księżna, „zawdzięczają życie ci wolni i piękni tam“.
 Podeszła czule do Propercji, objęła barki jej ramieniem.
 — Uczucia nasze są płynne i niewierne jak woda. Niech pani powróci, Propercjo, do dzieł z kamienia: kamienie nas uszlachetniają.
 — Próbowałam. Ale tylko nędzne moje uczucie stało się kamieniem.
 Wyszła chwiejąc się i ciężko aż na środek sali. Zerwała małe chusty z rusztowania pod szklanym dachem; w mrocz-