Strona:PL H Mann Diana.djvu/240

 — Kiedy to było?
 Z gorzkim uśmiechem odpowiedziała Propercja:
 — Dzisiaj.
 — A teraz?
 Podniosła ramiona i opuściła je.
 — A teraz czuję znowu: mogłabym napełnić świat olbrzymiemi symbolami swej miłości, a gdy świat byłby już pełen, jeszczebym nie miała żadnego dzieła za sobą.
 W zwątpieniu powróciła do okna i przyłożyła czoło do szyby. Góry i rozpadliny murów i dachów, ostre, brunatne, kanciaste, rozciągały się wysoko ponad nią, w niewiadomą noc. Zupełna ciemność zapadła nagle: gorące życie zamarło na marmurowej płaskorzeźbie, zanurzyła się łagodnie w mrok. Księżna mówiła jakby do siebie:
 — Chciałabym wciągnąć Propercję w czystsze powietrze; żyje ona w duszności. Chciałabym zbudować dom, na którego progu wszystkie namiętności rozpływaćby się musiały w nicość jak ten marmur — wszystkie namiętności, które nie należą do sztuki.
 Po chwili zapytała:
 — Czy przyrzeknie pani, że przyjdzie mi pani pomóc?
 Niespodzianie stało się jasno; utykający sługa chodził dokoła i zapalał płomienie gazowe.
 Dwie kobiety wyszły natychmiast z poufnego lasu dusz; spojrzały na siebie pytająco:
 „Czyśmy to razem przeżyły?“
 Ręce ich dotknęły się na pożegnanie, i każda z nich uczuła, że druga jest zdumiona i szczęśliwa.
 „Więc jesteśmy przyjaciółkami?“
 Księżna wyszła przez galerję.
 „Dom, błyszczący i dość wysoki na życie całą pełnią, jak wasze“, rzekła niemo i żarliwie do posągów,