Strona:PL H Mann Diana.djvu/279

 — Księżno, nie dopuszczano mię ostatniemi czasy do pani. Jest rzeczą zrozumiałą, że po wszystkiem, co panią tutaj za wolą Bożą dotknęło, chciałaby pani opuścić Rzym. Ale z pewnością zechce pani pierw wydać konieczne za-rządzenia.
 — Jakie zarządzenia?
 — Porażka nasza dotkliwie osłabiła partję Assy.
 — Niema już partji Assy.
 — Jakto?
 W zmieszaniu swem zapytał bez ogródki:
 — Wasza wysokość nie chce już dawać pieniędzy?
 Odpowiedziała jeszcze krócej:
 — Nie.
 Weszła do salonu. Tamburini poszedł za nią.
 — Nie zastanowiła się pani nad tem, księżno. Jeśli rezygnuje pani ze swojej sprawy — szkoda, ale mnie to nie obchodzi... Ale zobowiązania pani muszą być dotrzymane. Czy też chce pani zaprzeczyć, że jest pani zobowiązana wobec tych biednych ludzi, którzy odważyli się na powstanie?
 — Nie poczuwam się do żadnych zobowiązań, zresztą nie mam nic do darowania.
 — Teraz, gdy majątek został pani zwrócony?
 — Powiem panu coś: dostał pan dosyć. Potrzeba mi teraz miljonów, aby zbudować pałac, kupować posągi i kazać namalować wiele, wiele obrazów^.
 Tamburini grzmiał i jęczał naprzemiany.
 — Niewątpliwie, pani się nad tem nie zastanowiła. Klasztory dalmackie dla pani podburzały przeciwko rządowi, teraz grozi im rozwiązanie. Tysiące wieśniaków zubożało lub zginęło — dla pani, księżno!
 — Nie dla mnie. Każdy chciał się stać szczęśliwszy — a jeśli za ten zrozumiały popęd dostawali ode mnie po-