Strona:PL H Mann Diana.djvu/36

 Wioślarz milczał. Strzelce księżnej wyjaśnił z wahaniem:
 — Niebardzo im się podoba, że wasza książęca mość chce wiosłować.
 — Ah!
 Co ich to mogło obchodzić? Ta dziwna zazdrość musiała być drobną właściwością ludu. Przypomniała sobie owych niezrozumiałych ludzi, którzy ją jako dziecko uważali za czarownicę. Lud miał same urojenia. W tak zwanych pieśniach ludowych śpiewał o wojnach tureckich, które się nigdy nie odbyły.
 Odłożyła wiosła, łódź rzucona została na ląd. Wysiadła. Starzec zaskrzeczał jeszcze raz i cofnął się lękliwie. Obejrzała przez lorgnon młodzieńców, którzy stali niezręcznie na miejscu.
 — Czyż tak mnie nienawidzicie? — zapytała z ciekawością.
 — Prosper, dlaczego ci ludzie nic odpowiadają?
 Strzelce powtórzył pytanie w ich języku. Wreszcie jakiś głos, zachrypły jeszcze od klątw, rzekł:
 — Kochamy cię, mateczko. Daj nam na wódkę.
 — Prosper, zapytaj ich, kim jest ten stary.
 — To nasz ojciec.
 — Czy dużo pijecie wódki?
 — Rzadko. Kiedy mamy pieniądze.
 — Dam wam. Ale połowę oddajcie ojcu.
 — Dobrze, mateczko. Wszystko jak każesz.
 — Prosper, daj im...
 Chciała powiedzieć: dwadzieścia franków, ale zastanowiła się, że ludzie ci zapiją się na śmierć.
 — Pięć franków.
 — Połowę ojcu, — powtórzyła i szybko wsiadła do łodzi.