Strona:PL H Mann Diana.djvu/45

wielkiemu ptakowi morskiemu, który skrzecząc trzepotał się po czarnej jaskini. Mała żmija zwijała się na stole.
 — Prawdopodobnie pokazano mi już wszystko. — rzekła księżna. Skierowała się znowu ku wybrzeżu.
 — Chce się pan dostać do miasta, doktorze, a nie ma pan własnej łodzi? Proszę, niech pan wsiądzie do mojej.
 Pavic zabrał z sobą chłopca, chorobliwą istotkę o słabych oczach, białych kędziorkach i cerze barwy sera.
 — Ma pan przy sobie chłopca?
 — To moje dziecko. Kocham je bardzo.
 Pomyślała: „Tego nie potrzeba wcale mówić. A zabierać go z sobą też nie potrzebował“.
 Po chwili zapytała:
 — Nazywają pana przecież Pavese?
 — Musiałem się tak nazwać. Nie przyjmując obyczajów a nawet nazwisk naszych wrogów, nie możemy już rozwijać się w swoim kraju.
 — Kto, my?
 — My...
 Zaczerwienił się. Zauważyła, że miał dziwnie delikatną skórę i różowe nozdrza.
 — My Morlacy, — uzupełnił szybko.
 „Morlacy?“ pomyślała. Więc tak się nazywali ci barwni brudasi tam na wybrzeżu. Więc to był naród. Uważała ich za bezimienną zgraję. Upewniła się:
 — A ci ludzie na wybrzeżu to byli także...
 — Morlacy, wasza wysokości.
 — Dlaczego nie rozumieją po włosku?
 — Ponieważ to nie jest ich język.
 — Ich język?
 — Morlacki, wasza wysokości.
 Więc posiadali i język. Ilekroć otwierali usta, zdawało się jej, że słyszy nieartykułowany bełkot, z którego wta-