Strona:PL Haggard - Kopalnie Króla Salomona.djvu/117

lub zęby ruszające się, znikające i powracające znowu? Darujcie mi, o wy wielcy!
 Szczęście szło nam samo w rękę, postanowiliśmy naturalnie nie puszczać go.
 — Darujemy ci! — odpowiedziałem z królewskim uśmiechem. — A nawet powiemy ci prawdę. Przychodzimy z innego świata, chociaż jesteśmy ludźmi jak wy, przychodzimy z największej z tych gwiazd w nocy świecących.
 — O! o!... — chórem wykrzykiwali zdumieni dzicy.
 — Tak — powtórzyłem — ztamtąd jesteśmy — i uśmiechnąłem się znowu dobrotliwie. Przyszliśmy, ażeby pobyć z wami trochę i przynieść wam błogosławieństwo naszą obecnością. W tym celu o moi przyjaciele, nauczyłem się waszej mowy.
 — Prawda, prawda! — odpowiadali chórem.
 — Ale źleś się jej nauczył — przerwał mi stary.
 Moje groźne spojrzenie przyprawiło biedaka o drżenie.
 — I cóż moi przyjaciele? — ciągnąłem dalej — czy nie sądzicie, że po takiej długiej podróży, po tylu trudach przedsięwziętych dla waszego dobra, moglibyśmy chcieć ukarać was za złe przyjęcie w tym kraju — rzucić śmierć na tego, który śmiał podnieść rękę przeciwko temu, którego zęby się ruszają.
 — Przebacz mu, panie — powiedział starzec