Strona:PL Haggard - Kopalnie Króla Salomona.djvu/153

i wół potoczył się padając na grzbiet. Kula dobrze spełniła swoje zadanie, a zdumienie obecnych objawiło się jednem chóralnem westchnieniem.
 — Czym kłamał, królu! — zapytałem go.
 — Nie, biały człowieku, powiedziałeś prawdę — odrzekł cokolwiek przerażony.
 — Słuchaj Twalo, teraz kiedyś już widział — mówiłem — przychodzimy do was w pokoju. Spojrzyj, tu masz wydrążony kij, którym tak samo jak i my będziesz zabijał, tylko ten jeden kładę ci warunek, że nie użyjesz go przeciw żadnemu człowiekowi — to mówiąc, podałem mu strzelbę. — Gdybyś chciał podnieść go przeciw człowiekowi, zginiesz sam. Poczekaj, pokażę ci. Każ któremu z ludzi oddalić się na czterdzieści kroków i zatknąć włócznię w ziemię, płaską stroną zwracając ku nam.
 Uczyniono jak żądałem.
 — Teraz patrz, ja strzaskam tę włócznię.
 Wziąwszy dobrze na cel wypaliłem. Kula uderzyła i zgruchotała drzewce.
 Znowu powietrzem popłynęło chóralne westchnienie.
 — Tę czarodziejską tubę dajemy ci Twalo — powiedziałem podając mu strzelbę — a ja cię później nauczę, jak masz się z nią obchodzić.