Strona:PL Haggard - Kopalnie Króla Salomona.djvu/177

przeczuła go, więc umrzeć musi — odpowiedział Twala.
 — Nie, on nie umrze — zawołałem — ale ten, kto dotknąć się go ośmieli.
 — Bierzcie go — wrzasnął król do oprawców stojących kołem z oczami krwią nabiegłemi.
 Podeszli i przystanęli, wahając się. Ignosi podniósł się i czekał widocznie zdecydowany nie poddać się bez walki.
 — Precz podłe psy! — krzyknąłem — jeżeli wam życie miłe. Tknijcie się go, a król wasz zginie — i wymierzyłem rewolwer w pierś Twali. Jednocześnie sir Henryk wziął na cel oprawcę, gotującego się do spełnienia rozkazu, a Good lufę pistoletu skierował na Gagoolę.
 Twala skulił się na widok mojej broni, wymierzonej prosto w szeroką pierś jego.
 — Cóż więc, Twalo? — zapytałem.
 — Schowajcie wasze czarodziejskie tuby — powiedział — zakląłeś mnie w imię gościnności i dla tego daruję mu, a nie z obawy przed wami. Idźcie w pokoju.
 — Dobrze — odpowiedziałem obojętnie — dość już mamy tego, co się tu dzieje. Czy taniec skończony?
 — Skończony — odpowiedział Twala pochmurnie i podniósł włócznię.
 Na ten znak wojownicy ruszyli pułkami do