Strona:PL Haggard - Kopalnie Króla Salomona.djvu/27

(Dżyma), stojącego niedaleko mego wozu i krającego liście tytuniowe.
 — Jim — odezwałem się — gdzie się to wybieracie? Czy na słonie?
 — Nie, buas — odpowiedział — za czemś co tysiąc razy więcej warte od kości słoniowej.
 — A cóż to takiego? — zapytałem zaciekawiony — złoto?
 — Nie, buas — coś lepszego niż złoto — i zaśmiał się.
 Nie pytałem więcej, bo nie chciałem ubliżyć sobie okazywaniem zbytniej ciekawości, ale byłem zainteresowany.
 Tymczasem Jim ukończył krajanie swojego tytuniu.
 — Buas — odezwał się.
 Udałem, że nie słyszę.
 — Buas — powtórzył.
 — E, chłopcze, czego chcesz? — zapytałem.
 — Buas, my idziemy szukać dyamentów.
 — Dyamentów! — a to nie w tej stronie je znajdziecie, trzeba wam zawrócić — powiedziałem.
 — Czy buas słyszał kiedy o górach Sulimańskich.
 — Słyszałem.
 — A o znajdujących się tam dyamentach?
 — Brednie, mój Jimie.