Strona:PL Hans Christian Andersen - Kalosze szczęścia.djvu/18

 — Jakżeż się pan teraz czuje zapytała gospodyni, chwyciwszy radcę za rękaw.
 Głos jej przywrócił radcy pamięć. W toku rozmowy zapomniał prawie co się z nim dzieje i gdzie się znajduje.
 — „Boże, gdzież ja się dostałem? pomyślał z przestrachem Knap i chwycił się za głowę.
 — Dawać nam tu miodu i piwa — krzyknął ktoś z towarzystwa. I pana prosim przyłączyć się do nas.
 Przyszły dwie dziewczynki w wysokich kolorowych czepkach i zaczęły nalewać gościom wina. Usilnie przystawały do radcy, tak że rad nie rad wychylał kubek za kubkiem.
 Ogarnęło go przerażenie. Straszniejszych chwil nie przeżywał w swojem życiu, przytem nie pamiętał, by kiedykolwiek znajdował się w tak nieokrzesanem towarzystwie.
 Wtem przyszło mu na myśl umknąć niespostrzeżenie. Lecz goście zauważyli to i zdążyli go schwycić za nogi. O jakie szczęście! Kalosze spadły z nóg, a wraz z nimi znikły czary.