Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 118.jpeg

rzając ręką o „Czas”, tak silnie, że aż się wszyscy wzdrygnęli.
 — Co takiego? — zawołano chórem.
 — Byle tylko nie co złego — szepnęły strwożone damy.
 — Oh! Władeczku — wymówiła z wyrzutem żona. — Jak mogłeś mnie tak przestraszyć?
 — Przepraszam cię, aniołku, ale doprawdy... tak to na mnie spadło niespodziéwanie. Wiecie państwo kto tu przyjechał? Anibyście się domyślili. Słuchajcie!
 I przeczytał im cały ustęp z „Czasu”, który tak popsuł humor uczonemu profesorowi.
 — Więc on tu już jest! — zawołano, gdy umilkły pierwsze wykrzykniki zdumienia i radości.
 — Od wczoraj.
 — I my nic o tém nie wiemy!
 — Czy go kto zna! Jak on wygląda?
 Pokazało się, że nikt z obecnych nie ma pojęcia o powierzchowności uczonego, a byli i tacy między niemi pan Teofil, którzy mniemali, że znakomity ten mąż już od paru lat nie żyje i teraz dopiéro przeświadczyli się o swojéj pomyłce. Pan Wiktor tylko przypomniał sobie, że kiedyś stał z nim w jednym hotelu w Wenecyi, ale go nigdzie, nawet na schodach nie miał szczęścia spotkać.
 — Może to ten, który na wodach chodził z Emerytem — poddała panna Martyna.