Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 190.jpeg

było takich okoliczności, któreby tę potrzebę wywołać mogły.
 Widocznie uwaga ta nastręczyła pannie Róży inną, donioślejszą jeszcze, bo nagle spytała:
 — O któréjto pan Teodozy wraca zwykle z biura? O drugiéj?
 — Czasem i przed drugą, a czasem o wpół do trzeciéj: jak się zdarzy.
 — A! więc jakże będzie z obiadami?
 Chciała dodać: „gdy się pobierzemy,” ale nie mogła się jeszcze zdobyć na mówienie o tém. Słuchać, to rzecz inna. Pan Teodozy jednak odgadł łatwo tę myśl, któréj jéj panieńska wstydliwość dokończyć nie pozwoliła.
 — A no! — rzekł — będziemy jadać o trzeciéj.
 — O trzeciéj! — powtórzyła panna Róża, a twarz jéj się przeciągnęła. — O trzeciéj?
 — Alboż to zła godzina?
 — Zła? nie, tylko... pan Teodozy wié, że ja zawsze pijam białą kawę o trzeciéj, a obiad jem o dwunastéj.
 — Prawda! Zapomniałem. No, to urządzimy roszowanie, jak w szachach: Kawa na miejsce obiadu, a obiad na miejsce kawy.
 I pan Teodozy uśmiechnął się z téj dowcipnéj przenośni, lecz pannie Róży wydała się ona mniéj zabawną.
 — Dobrzeby to było — rzekła nieśmiało — tylko, że... że ja przed obiadem nic w usta wziąć