Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 195.jpeg

Teodozy nigdy się na mnie gniewać nie przestanie!
 W taki sposób nastąpiła zgoda, a w parę minut potém siedzieli już naprzeciwko siebie, przegrodzeni, jak zawsze, stoliczkiem i szachownicą.
 — Panno Różo — ozwał się pan Teodozy po długiém milczeniu — wszak to my pokłóciliśmy się ze sobą?
 Głos jego wyrażał niezmierne zdziwienie.
 Ona skinęła głową; nie miała serca potwierdzać słowem tak bolesnéj prawdy.
 — Po raz pierwszy w życiu! — ciągnął daléj stary kawaler. — Wié panna Róża, chodziłem przez cały ten czas po Saskim ogrodzie, myślałem i myślałem o tém, i w głowie mi się pomieścić nie mogło. My! kłócić się ze sobą? I o co?...
 — O te nieszczęsne obiady! — szepnęła panna Róża.
 — Tak, ale nie byłoby przyszło do obiadów, gdyby...
 Nie dokończył, lecz ona domyśliła się reszty.
 — O tak! — rzekła — gdyby...
 — I wié panna Róża, nad czém się daléj zastanawiałem?
 — Nad czém-że?
 — Oto, przyszło mi do głowy, że jeżeli na samą myśl o małżeństwie zaczynamy się kłócić, my, cośmy przez trzydzieści lat nawet do chwilo-