Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 260.jpeg

 — Nie wiesz pan co śpiewała ta pani?
 — Pane'go romans „Desolatione”, opus 35 — objaśnił tenże z zadziwiającą dokładnością.
 — Dziękuję. Bardzo mi się podoba; muszę go sobie zanotować.
 Odczepiła srebrny ołóweczek, wiszący przy wachlarzu i zaczęła pisać na medalionie z kości słoniowéj, na którym, jak pan może uważałeś, są jeszcze ślady ołówka. Posługiwała się nim w ten sposób dosyć często.
 — „Desolatione,” opus 35 — powtórzył meloman widząc ją kreślącą literę za literą bardzo powoli i jakby z namysłem.
 Skinęła mu główką z uśmiechem, poczém przymocowała napowrót ołówek do wachlarza i z wielkiem zajęciem wsłuchiwała się daléj w różne kawatiny i romanse, jakich hojna śpiewaczka nie szczędziła poklaskującemu towarzystwu. Dla mnie jéj hojność była męczarnią, tém większą, że ta, która mi ją mogła jednem wejrzeniem osłodzić, nie rzuciła nawet okiem w moją stronę.
 Nakoniec przebrzmiały ostatnie tony ostatniéj ballady, obie damy odeszły od fortepianu; ale i ona wstała także, odpowiadając coś żywo melomanowi.
 W tém poruszeniu, wachlarz zsunął się z jéj kolan i upadł tuż przy mojém krześle. Schyliłem się, ale gdy podniósłszy chciałem go oddać, już jéj nie było... mignęła mi się tylko we drzwiach gabinetu, tak widocznie zajęta muzycznemi wy-