Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 327.jpeg

wni, Antoni zabierał się do wyjścia, gdy wtém zadzwoniono silnie w bramie.
 — O jéj! — jęknęła, wzdrygnąwszy się chora.
 Antoniemu oczy gniewem błysnęły.
 — Bodajto wszystkie jasności zapaliły! — syknął przez zęby i wybiegł prędko.
 Przed bramą stał wóz skrzynkowaty, w jednego konia zaprzężony, a woźnica jego, młody chłopak, snadź w gorącéj wodzie kąpany, już się do ponownego dzwonienia zabierał, gdy mu wtém Antoni przeszkodził.
 — Cóże tam tak u licha pilnego? — krzyknął. — Czego chcecie?
 — Przywiozłem kwiaty od ogrodnika. Otwierajcie bramę.
 — Jakie kwiaty?
 — No, toć do ubrania schodów i salonu.
 Antoni schwycił się za głowę.
 — O rany Boskie! — zawołał. — Na śmierć zapomniałem. A toć to dzisiaj bal u naszego gospodarza.
 Woźnica popatrzył na niego z pewnem zdziwieniem.
 — Otwierajcie-no żywo — rzekł — śpieszy mi się i zimno siarczyste.
 Ale Antoni zdawał się nie słyszeć.
 Wpatrzył się w wypisaną białemi literami na deskach wozu ogrodniczą firmę i stał, jakby go kto do ziemi przyśrubował.