Strona:PL Helena Staś - Moje koraliki.pdf/52

— 46 —

w kąciku i musieli chłopcy postraszyć go, aby się wreszcie przedstawił jako prawdziwy żywy zając.
 — Zając!. naprawdę. zając!. wykrzyknęły dziewczęta.
 — Zając! zając! wtórowali chłopcy.
 — A ty Stefa co nato? śmieli się łobuzy.
 — Kto wie, może mam niespodziankę za niespodziankę, i przybrawszy tajemniczą minę wzięły się z Mańką za ręce i zawróciły do domu.
 Chłopcy śmiejąc się, szli za niemi.
 Mańka krzywiła się, że kukurydza ostygnie, więc czemprędzej zasiedli do stołu.
 Gdy już wszystkiego po trochu podjedli, a chłopcy ciągle dręczyli Stefę pytaniami — o jej sekret, zciągnęła naraz serwetkę i wskazała jako najulubieńszy przedmiot jej badań — “paj”.
 — Paj! paj! wołali chłopcy, a to będzie używanie. Stefa tyś jest znakomita, tyś wielka.
 — Kucharka — wiem — wiem nie kończcie.
 — No tak, ale widzisz jaką nam to robi przyjemność.
 — Aleś wymyślał mi dziś, że nic o świecie nie wiem. A przecież jakbym myślą latała za indyanami i bohaterami, to bym w domu nic nie umiała zrobić.
 — No, nie gniewaj się siostrzyczko, ty jesteś dzielna gospodyni i bardzo cię za to kocham.