Strona:PL Henryk Samsonowicz - Krzyżacy.djvu/64

życia Władysława Jagiełły i Witolda, Polska otrzymywała ziemię dobrzyńską i dużą kontrybucję pieniężną. Dalsze sprawy sporne miał rozstrzygnąć sąd arbitrów. W rzeczywistości – skutki bitwy grunwaldzkiej były ogromne: Zakon stracił swą przewagę operacyjną, na jaw wyszły rosnące konflikty wewnętrzne. Atrakcyjność Krzyżaków dla rycerzy z zachodniej Europy malała, a prowadzenie wojen, już teraz obronnych, stawało się coraz bardziej kosztowne.
 Wojna 1409–1411 r. była zresztą tylko początkiem długiego konfliktu. Polska zawarła przymierze z Zygmuntem Luksemburskim mimo niesprzyjającego jej werdyktu wydanego przez niego jako arbitra sporu z Krzyżakami. Umocniona dalszymi aktami unii z Litwą podjęła wielką akcję rewindykacyjną, korzystając z niechęci stanów pruskich do prowadzenia wojny. Nie powiodły się plany zaczepne von Plauena, zmuszonego przez opozycję do ustąpienia, strona polska wykazała tym razem inicjatywę bojową. W 1414 r. podjęła działania wojenne, zakończone jednak tylko spustoszeniem Prus oraz wystąpiła na soborze w Konstancji z teoretyczną argumentacją antykrzyżacką. Sobór, pochłonięty walką o reformę Kościoła, sprawą husytów czeskich, niebezpieczeństwem tureckim, starał się zająć stanowisko umiarkowane i pojednawcze. O nowej sytuacji powstałej po unii polsko-litewskiej i po Grunwaldzie świadczy jednak, że w zasadzie uznana została słuszność działania Jagiełły i Witolda, a Krzyżakom zalecono przeprowadzenie reformy wewnętrznej. Paszkwil Falkenberga na Polaków i Jagiełłę został potępiony, autor skazany na więzienie. Można to było uznać za sukces strony polskiej na forum międzynarodowym. Nie rozwiązywał on jednak głównych problemów niezgody i w 1419 r. wybuchła nowa wojna zainicjowana przez Polskę. Zniszczenia wsi, palenie zbiorów stały w parze z nieumiejętnym i bezskutecznym obleganiem zamków krzyżackich. Mimo niepowodzenia misji legata papieskiego doszło do nowego pokoju w 1422 r. Litwa definitywnie odzyskiwała Żmudź, Polska – majątki krzyżackie na Kujawach. Traktat ten kończył zatargi krzyżacko-litewskie, natomiast nie rozwiązywał ostatecznie stosunków z Polską. To miało nastąpić dopiero w następnych latach.

62