Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0011.jpeg

będą i gonitwy w szrankach, jakich świat dotąd nie widział.
 — Kumotrze Gamroth^[1] nie przerywajcie rycerzowi — odrzekł drugi kupiec.
 — Nie przerywam ja, kmotrze Eyertreter^[1], tylko tak myślę, że i on rad będzie wiedział, co prawią, bo pewnie sam do Krakowa jedzie. Do miasta i tak dziś nie wrócim, a w nocy gad, który się w wiorach rodzi, spać nie daje, więc mamy czas na wszystko.
 — A wy na jedno słowo odpowiadacie dwadzieścia. Starzejecie się, kmotrze Gamroth?
 — Ale sztukę wilgotnego sukna pod jedną pachą jeszcze dźwignę.
 — O wa! takiego, co przez nie świeci, jak przez sito.
 Lecz dalszą sprzeczkę przerwał podróżny wojak, który rzekł:
 — Pewnie, że w Krakowie ostanę, bom słyszał o gonitwach i rad w szrankach siły mojej popróbuję. A i ten bratanek także, który choć młody i gołowąs, niejeden już pancerz widział na ziemi.
 Goście spojrzeli na młodzieńca, który uśmiechnął się wesoło i założywszy rękoma długie włosy za uszy, podniósł do ust naczynie z piwem.
 Stary rycerz zaś rzekł:
 — Wreszcie choćbyśmy chcieli wracać, to nie mamy dokąd.

1. Nazwiska, raczej przezwiska współczesne.