Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0017.jpeg

od niej rośnie. W numach swych czyli chatach razem z dobytkiem i wężami żyją. Za nic zamężne niewiasty mają, ale panny bardzo szanują i moc wielką im przyznają.
 — A ładne tam niewiasty, zapytał kum Eyertreter.
 — O to zapytajcie Zbyszka — odrzekł Maćko z Bogdańca.
 Zbyszko roześmiał się, aż ława pod nim drgać poczęła.
 — Bywają cudne! — rzekł — alboż Ryngałła nie była cudną?
 — Coże to za Ryngałła?
 — Jakże to? Nie słyszeliście o Ryngalle? — zapytał Maćko.
 — Nie słyszeliśmy ni słowa.
 — To przecie siostra księcia Witołda, a żona Henryka, księcia mazowieckiego.
 — Jakiego księcia Henryka? Było jedno książę mazowieckie elektem płockim, ale zmarło.
 — Ten ci sam był. Miały mu przyjść z Rzymu dyspensy, ale śmierć dała mu pierwej dyspensę, gdyż złamawszy śluby, widocznie nie zbyt postępkiem swoim Boga ucieszył. Byłem posłany z pismem od Jaśka z Oleśnicy do księcia Witołda, kiedy od króla przyjechał do Ryterswerder książę Henryk, elekt płocki. Już się była wtedy Witoldowi wojna uprzykrzyła dla tego właśnie, że Wilna nie mógł zdobyć, a królowi naszemu uprzykrzyli się rodzeni bracia i ich rozpusta. Widząc tedy król większą u Witołda niż u swych rodzo-