Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0142.jpeg

 — Niech jej ta Bóg zapłaci! To dobra pani. Jeszcze tu jest, bo Jurandówna zachorzała, a księżna ją miłuje, jak własne dziecko.
 — O dla Boga! To i Danuśkę chorość napadła. Cóże jej takiego?
 — Bo ja wiem!.. księżna powiada, że ją ktoś urzekł.
 — Pewnie Lichtenstein! nikt inny, jedno Lichtenstein — sobacza mać!
 — Może i on. Ale co mu zrobisz? — nic!
 — To dla tego wszyscy mnie tu zabaczyli, że i ona była chora...
 To rzekłszy, Zbyszko jął chodzić wielkimi krokami po izbie, a wreszcie chwycił rękę Maćka, ucałował ją i rzekł:
 — Bóg wam zapłać za wszystko, boć z mojej przyczyny pomrzecie, ale skoroście jeździli aż do Prus, to póki do reszty nie zasłabniecie, uczyńcieże dla mnie jeszcze jedną rzecz. Pójdźcie do kasztelana i proście, żeby mnie na słowo rycerskie puścił choć na dwanaście niedziel. Potem wrócę i niech mi szyję utną, ale — to przecie tak nie może być, byśmy bez nijakiej pomsty poginęli. Wiecie... pojadę do Malborka i zara zapowiedź Lichtensteinowi poślę. Już też nie może być inaczej. Jego śmierć albo moja!
 Maćko począł trzeć czoło:
 — Pójść, pójdę, ale czy kasztelan pozwoli?
 — Słowo rycerskie dam. Na dwanaście niedziel — więcej mi nie trza...