Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0210.jpeg

 — Oj, też rada jestem, rada, że was widzę!.. U nas wszystko dobrze.
 — A jam to nie rad? — odparł Zych. Dajże jeszcze, dziewucho, pyska!
 I poczęli się znów całować, a gdy skończyli, Jagna rzekła:
 — Do domu okrutny szmat drogi.., takeśmy się za oną bestyą zagnali. Chyba ze dwie mileśmy gnali, że już i konie ustawały. Ale tęgi żubr — widzieliście?.. ma on ze trzy moje strzały w sobie, a od ostatniej musiał paść.
 — Padł on od ostatniej, ale nie od twojej; ten to rycerzyk go ustrzelił.
 Jagienka odgarnęła dłonią włosy, które się jej nasunęły na oczy, i spojrzała bystro lubo niezbyt życzliwie na Zbyszka.
 — Wiesz, kto to jest? — spytał Zych.
 — Nie wiem.
 — Nie dziwota, żeś go nie poznała, bo wyrósł. Ale może starego Maćka z Bogdańca poznasz?
 — Dla Boga! to Maćko z Bogdańca! — zawołała Jagienka.
 I zbliżywszy się do woza, pocałowała Maćka w rękę.
 — Toście wy?
 — A ja. Jenom na wozie, bo mnie Niemcy postrzelili.
 — Jakie Niemcy? pewnie to z Tatary była wojna? Wiemci ja to, bom się niemało tatula naprosiła, żeby mnie z sobą wziął.
 — Była wojna z Tatary, ale my na niej nie