Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0260.jpeg

ściskając go za głowę, — i żeście się do grobu naszej nieboszczki królowej ofiarowali.
 — Bo nie wiedząc do którego Świętego się zdać, do niej się udałem.
 — Dobrzeście uczynili! — zawołał zapalczywie opat; — dobra ona była i godna.
 I w chwili gniew wystąpił mu na oblicze, policzki napłynęły krwią, oczy poczęły się iskrzyć.
 Znali tę jego zapalczywość obecni, więc Zych począł się śmiać i wołać:
 — Bij, kto w Boga wierzy!
 Opat zaś odsonął rozgłośnie, potoczył oczyma po obecnych, zaczem roześmiał się równie nagle, jak poprzednio wybuchnął, i spojrzawszy na Zbyszka, zapytał:
 — A to wasz bratanek i mój krewniak?
 Zbyszko pochylił się i ucałował go w rękę.
 — Małego widziałem; nie poznałbym! — mówił opat. — Pokaż się jeno!
 I począł go oglądać od stóp do głowy bystremi oczyma, a wreszcie rzekł:
 — Zbyt urodziwy! panna to, nie rycerz!
 Na to Maćko:
 — Brali tę pannę Niemce w taniec, ale co ją który wziął, wnet się wykopyrtnął i już nie wstał.
 — I kuszę bez pokrętki napnie! — zawołała nagle Jagienka.
 Opat zwrócił się ku niej:
 — A ty ta czego?!
 Ona zaś zaczerwieniła się tak, że aż szyja i