Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0297.jpeg

 — Pochwalony na wieki wieków. A coś za jeden?
 — Wasz pachołek, slowutny panie.
 — Jakto mój pachołek? Tamci moi pachołcy — rzekł, ukazując na dwóch Turczynków, podarowanych mu przez Sulimczyka Zawiszę, i na dwóch tęgich parobków, którzy siedząc na mierzynach, prowadzili rycerskie ogiery — tamci moi, — a ciebie kto przysłał?
 — Panna Jagienka Zychówna ze Zgorzelic.
 — Panna Jagienka?
 Zbyszko dopiero co właśnie burzył się był przeciw niej i serce jego pełne było jeszcze niechęci, więc rzekł:
 — Wróć-że do dom i podziękuj pannie za łaskę, bo cię nie chcę.
 Lecz Czech potrząsnął głową.
 — Nie wrócę, panie. Mnie wam posłali, a prócz tego ja zaprzysiągł do śmierci wam służyć.
 — Jeśli mi cię posłali toś mój sługa.
 — Wasz, panie.
 — Więc rozkazuję-ć wrócić.
 — Ja zaprzysiągł, a choć ja jeniec z pod Bolesławia, i chudy pachołek, ale włodyczka...
 A Zbyszko rozgniewał się:
 — Ruszaj precz! Będziesz mi zaś przeciw mojej woli służył, czy co? Ruszaj, bo każę kuszę napiąć.
 Czech zaś odtroczył spokojnie sukienną opończę, podbitą wilkami, oddał ją Zbyszkowi i rzekł:
 — Panna Jagienka i to wam przysłała, panie!