Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0460.jpeg

dziewku. Nie byłby ci jej przecie wiózł w jednej kożuszynie.
 — Prawda, jak mi Bóg miły!
 I wnet oczy poczęły jej błyskać radością, a po chwili zawołała:
 — Hej, Jezusiczku, coś się dziś narodził, nie gniew widać twój, jeno błogosławieństwo jest nad nami!
 Zastanowiło ją jednak przybycie Juranda bez dziewczyny, więc pytała dalej:
 — Czemuby zaś miał ją ostawiać?
 Zbyszko wyłuszczył jej swoje domysły. Wydały się jej one słuszne, ale nie przejmowały jej zbytnią obawą.
 — Będzie nam teraz Jurand życie zawdzięczał, — rzekła — a po prawdzie, to i tobie, boś i ty jeździł go odgrzebywać. Jużby też kamień chyba w piersi miał, żeby się dłużej upierał! Jest też w tem dla niego i przestroga Boska, by z Sakramentem świętym nie wojował. Jak tylko się obaczy, zaraz mu to powiem.
 — Trzeba, żeby się pierwej obaczył, gdyż jeszcze nie wiadomo, dla czego Danuśki nie wziął. A nuż chora?
 — Nie powiadaj byle czego! I tak mi markotno, że jej nie ma. Żeby była chora, toby jej nie odjechał!
 — Prawda! — rzekł Zbyszko.
 I poszli do Juranda. W izbie gorąco było, jak w łaźni i widno zupełnie, gdyż na kominie paliły się ogromne kłody sosnowe. Ksiądz Wy-