Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0546.jpeg

pachołków, którym rozkazał zamknąć okno i objaśnić pochodnie, a gdy poszli precz, znów zapytał:
 — Co uczynicie z Jurandówną? Weźmiecie ją ztąd do Insburka?
 — Wezmę ją do Insburka i uczynię z nią to, czego dobro Zakonu wymagać będzie.
 — Ja zasie co mam czynić?
 — Maszli w duszy odwagę?
 — Cóżem takiego uczynił, abyście mieli o tem wątpić?
 — Nie wątpię, bo cię znam, a za twoje męstwo miłuję cię jak syna. Tedy jedź na dwór księcia mazowieckiego i opowiedz mu wszystko, co się tu stało, tak, jakeśmy między sobą ułożyli.
 — Mogęż się na pewną zgubę narażać?
 — Jeśli twa zguba wyjdzie na chwałę Krzyża i Zakonu, to powinieneś. Ale nie! Nie czeka cię zguba. Oni gościowi krzywdy nie czynią; chybaby cię kto chciał pozwać, jako uczynił młody rycerz, który nas wszystkich pozwał... On, lub kto inny, lecz to przecie nie straszne...
 — Daj to Bóg! mogą mnie jednak chwycić i do podziemi wtrącić.
 — Nie uczynią tego. Pamiętaj, że jest list Jurandowy do księcia, a ty pojedziesz prócz tego skarżyć na Juranda. Opowiesz wiernie, co uczynił w Szczytnie, i muszą ci uwierzyć... Oto pierwsi daliśmy mu znać, że jest jakaś dziewka, pierwsi zaprosiliśmy go, by przybył i obaczył ją,