Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0653.jpeg

Alibo cudne jakoweś paniątko, alibo kwiatuszek, czy co!
 Poczem zwrócił się do drugiego pachołka i zapytał:
 — A ten tu?... pewnikiem też jaki odmieniec?
 — A wzdy to Sieciechówna — odrzekła Jagienka. — Nieskładnieby mi było samej między wami, bo jakże? To dlatego wzięłam z sobą Anulkę, że we dwie raźniej, i pomoc jest, i usługa. Jej też nikt nie pozna.
 — Masz ci, babo, wesele! Mało było jednej, będą dwie.
 — Nie przekomarzajcie się.
 — Nie przekomarzam ja się, ale przecie w dzień każdy pozna i ją, i ciebie.
 — Ba! a po czem?
 — Bo ci kolana k’sobie idą — i jej też.
 — Dajcie spokój!...
 — Jużci dam, bo mi nie pora, ale czy i Cztan z Wilkiem dadzą, Bóg wie. Wiesz ty, bąku, skąd wracam? Z Brzozowej.
 — Na miły Bóg! Co też mówicie?
 — Prawdę, jako i to prawda, że Wilkowie będą bronili od Cztana i Bogdańca i Zgorzelic. No! pozwać nieprzyjaciół i pobić się znimi łatwo, ale z nieprzyjaciół stróżów własnego dobra uczynić, to nie byle cap potrafi!
 Tu Maćko począł opowiadać o swoich odwiedzinach u Wilków, jak ich sobie zjednał i na hak