Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0820.jpeg

 Poczęli się wówczas pasować z sobą prawie po nieprzyjacielsku, ale młodzian tak był osłabion poprzednią walką z olbrzymim Arnoldem, że stary rycerz przemógł go i wykręciwszy mu rękę zawołał:
 — Wściekłeś się, czy co?
 — Puśćcie! — odpowiedział, zgrzytając Zbyszko — bo się dusza podrze we mnie.
 — Niech się podrze! Nie puszczę! Wolej łeb rozbij o drzewo, niżbyś miał pohańbić siebie i cały ród.
 I ściskając, jakoby w żelaznych cęgach, dłoń Zbyszkową, począł mówić groźnie:
 — Obacz się! Pomsta ci nie ucieknie, a pasowanyś jest rycerz. Jakże to? Związanego jeńca będziesz dżgał? Danuśce nie pomożesz, a co ci zostanie? Nic, jeno hańba. Rzekniesz, iże królom i książętom nieraz przygodziło się jeńców mordować? Ba! nie u nas! I co im uchodzi tobie nie ujdzie. Mają ci oni królestwa, miasta, zamki, a ty co masz? Rycerską cześć. Kto im nie przygani, tobie w oczy plunie. Opamiętaj się, prze Bóg!
 Nastała chwila milczenia.
 — Puśćcie! — powtórzył ponuro Zbyszko. — Nie zadżgam go.
 — Pójdź do ognia, naradzim się.
 I powiódł go za rękę do ogniska, które pachołkowie naniecili wedle smolistych kopców. Tam siadłszy, Maćko zamyślił się nieco, poczem rzekł: