Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0837.jpeg

żka przyciągnęła do posłania i na którym przebierała Danusię.
 Siadł i wpatrzył się w nią, ona zaś nie otworzyła wcale oczu, ale po upływie takiego czasu, jakiego potrzebaby na odmówienie bez pośpiechu Ojcze nasz i Zdrowaś, drgnęły nieco jej usta, i wyszeptała, jakby widząc przez zamknięte powieki.
 — Zbyszko...
 On zaś rzucił się w jednej chwili przed nią na kolana, chwycił jej wychudzone ręce, i całując je z uniesieniem, jął mówić przerywanym głosem:
 — Bogu dzięki! Danuśka! Poznałaś mnie!
 Głos jego rozbudził ją zupełnie, więc siadła na posłaniu i z otwartemi już oczyma powtórzyła.
 — Zbyszko...
 I poczęła mrugać, a następnie rozglądać się naokoło, jakoby ze zdziwieniem.
 — Już ty nie w niewoli! — mówił Zbyszko. — Wydarłem cię im i do Spychowa jedziem!
 Ale ona wysunęła dłonie z jego rąk i rzekła:
 — To wszystko przez to, że tatusiowego pozwoleństwa nie było. Gdzie pani?
 — Przebudź-że ty się, jagódko. Księżna daleko, a my cię Niemcom odjęli.
 Na to ona, jakby nie słysząc tych słów i jakby sobie coś przypominając:
 — Zabrali mi też luteńkę i o mur rozbili — hej!
 — Na miły Bóg! — zawołał Zbyszko.
 I dopiero spostrzegł, że oczy jej są nieprzytomne i błyszczące, a policzki pałają. W tejże