Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0856.jpeg

nie mogąc przemówić. Ale ona podniosła go i co rychlej pociągnęła na górę, nie chcąc przy ludziach wypytywać.
 — Co za nowiny? — spytała, drżąc z niecierpliwości i ledwie mogąc dech złapać. — Żywi są? zdrowi?
 — Żywi! Zdrowi!
 — A ona znalazła się?
 — Jest. Odbili ją.
 — Pochwalony Jezus Chrystus!
 Ale mimo tych słów twarz jej stała się jakby skrzepła, bo od razu wszystkie jej nadzieje rozsypały się w proch.
 Siły wszakże nie opuściły jej i nie straciła przytomności, a po chwili opanowała się zupełnie i poczęła znów pytać:
 — Kiedy zaś tu staną?
 — Za kilka dni! Ciężka to droga — z chorą.
 — Chora ci jest?
 — Skatowana. Umysł się jej od męki pomieszał.
 — Jezu miłosierny!
 Nastało krótkie milczenie, tylko przybladłe nieco usta Jagienki poruszały się jakby w modlitwie.
 — Nie obaczyła-że się przy Zbyszku? — spytała znowu.
 — Może się i obaczyla, ale nie wiem, bom wraz wyjechał, aby wam, pani, oznajmić nowinę, nim tu staną.
 — Bóg ci zapłać. Powiadaj: jako było?