Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0872.jpeg

 — Hej! A ktoś ty jest? Stój! — zawołał jednak dla pewności.
 Ów zbliżył się pośpiesznie i z obliczem poruszonem, jakie miewają zwykle ludzie, którzy chcą coś niezwykłego oznajmić, zawołał:
 — Człowiek przed wami wisi nadedrogą!
 Czech więc zaniepokoił się, czy to nie jakaś sprawa zbójecka, i począł pytać żywo:
 — Daleko ztąd?
 — Na strzelenie z kuszy. Nad samą drogą.
 — Nikogo przy nim?
 — Nikogo. Spłoszyłem jeno wilka, który go obwąchiwał.
 Wzmianka o wilku uspokoiła Hlawę, dowodziła bowiem, że w pobliżu nie było ludzi, ni żadnej zasadzki.
 Tymczasem Jagienka rzekła:
 — Obacz, co to jest.
 Hlawa skoczył przed siebie, a po chwili powrócił jeszcze szybciej.
 — Zygfryd wisi! — zawołał, osadzając przed Jagienką konia.
 — W Imię Ojca i Syna i Ducha! Zygfryd? Krzyżak?
 — Krzyżak! Na uździenicy się powiesił!
 — Sam?
 — Sam, widać, bo siodło leży wedle niego. Gdyby to zbóje uczynili, byliby go po prostu zadusili — i siodło byliby zabrali, bo ładne.
 — Jako-że pojedziem?
 — Nie jedźmy tam! Nie jedźmy! — poczęła