Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 1017.jpeg

 Po co? — odpowiedział z pewnem ożywieniem Zbyszko; — ja sam myślałem, że mi ulży! sam myślałem, że i Danuśkę i siebie ucieszę... A potem aże mi się dziwno uczyniło. Wyszedłem z podziemia od tych trucheł, i tak samo mi ciężko było, jako i przedtem. Tak-ci to widać jest, że na nic zbawionym duszom krew ludzka.
 — Musiał ci to ktoś powiedzieć, bo sambyś tego nie wymyślił.
 — Samem wymiarkował z tego właśnie, że mi się świat nie wydał weselszy potem, niż przedtem. Ksiądz Kaleb tylko mi przytwierdził.
 — Zabić nieprzyjaciela na wojnie nie grzech to żaden, ba! nawet chwalebna rzecz, a to przecie nieprzyjaciele naszego plemienia.
 — Ja też za grzech sobie tego nie mam i nie żałuję ich.
 — Jeno ciągle Danuśki?
 — Jużci; jako ją sobie wspomnę, to mi żal. Ale wola Boska! Lepiej jej na dworcu niebieskim i — już ja do tego przywykł.
 — To czemu się ze smutków nie otrząśniesz? Czego ci trzeba?
 — Bo ja wiem...
 — Wypocznienia ci nie brak, a krzypota cię rychło popuści. Idź do łaźni, wykąp się, i wypij łagiewkę miodu na poty — i hoc!
 — No i co?
 — I wnet wesołości nabierzesz.