Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 1073.jpeg

słowa, a we dwie niedziele później biskup płocki pobłogosławił nam w kościele.
 — Dzieci zaś macie? — zapytał Zbyszko.
 — Po wojnie Jagienka wybiera się do grobu waszej królowej Jadwigi, aby ją o błogosławieństwo uprosić — odrzekł, wzdychając de Lorche.
 — Dobrze. Powiadają, że to pewny sposób, i że w tych rzeczach nie masz lepszej nad naszą świętą królowę orędowniczki. Walne spotkanie nastąpi za kilka dni, a potem będzie spokój.
 — Tak.
 — Ale Krzyżacy pewnie cię za zdrajcę poczytają.
 — Nie! — rzekł de Lorche. — Wiesz, jako czci rycerskiej przestrzegam. Jeździł Sanderus ze zleceniami biskupa płockiego do Malborga, więc posłałem przez niego pismo do mistrza Ulryka, w którem wypowiedziałem mu służbę i wyłuszczyłem mu przyczyny, dla których po waszej stronie staję.
 — Ha! Sanderus! —- zawołał Zbyszko. — Mówił mi, że mu śpiż na dzwonach zbrzydł, i że do żelaza zbudziła się w nim chętka, co mi i dziwne, bo zajęcze zawsze on miał serce.
 A pan de Lorche odrzekł:
 — Sanderus tyle ma ze stalą, albo z żelazem do czynienia, że mnie i moich giermków goli.
 — Tak to? — zapytał rozweselony Zbyszko.
 Czas jakiś jechali w milczeniu, poczem de Lorche podniósł oczy ku niebu i rzekł: