Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 1087.jpeg

 — Pochwalony Jezus Chrystus! Gdzieś ich widział i ile chorągwi?
 — Widziałem jedną chorągiew przy Grunwaldzie — odpowiedział zdyszanym głosem Hanko — ale z za wzgórza kurzawa szła, jakby ich więcej ciągnęło.
 — Pochwalony Jezus Chrystus! — powtórzył król.
 A wtem Witold, któremu za pierwszem słowem Hanki krew uderzyła do twarzy i oczy poczęły się żarzyć jak węgle — zwrócił się do dworzan i zawołał:
 — Odwołać drugą mszę, i konia mi!
 Król zaś położył mu rękę na ramieniu i rzekł:
 — Jedź ty, bracie, a ja ostanę i drugiej mszy wysłucham.
 Więc Witold i Zyndram z Maszkowic wskoczyli na konie, lecz właśnie w chwili, gdy zawrócili ku obozom, przyleciał drugi goniec, szlachcic Piotr Oksza z Włostowa, i zdala już począł krzyczeć:
 — Niemce! Niemce! Widziałem dwie chorągwie!
 — Na koń! — ozwały się głosy między dworzany i rycerstwem.
 A jeszcze Piotr mówić nie przestał, gdy znów rozległ się tętent i przypadł trzeci goniec, a za tym czwarty, piąty i szósty: wszyscy widzieli chorągwie niemieckie, nadciągające w coraz większej liczbie. Nie było już żadnej wątpliwości, że cała armia krzyżacka zastępuje drogę wojskom królewskim.